برای خرید ابرار ورزشی باید حسابی دم و دود صاحب کیوسک روزنامه فروشی را می دیدیم! هوایش را می داشتیم. خوش اخلاق و خوش برخورد می بودیم و خلاصه دست از پا خطا نمی کردیم که به تریش قبایش برنخورد و ابرار ورزشی به ما نفروشد!
قبل بازی خاطره انگیز ایران و استرالیا نام یک روزنامه کم کم سر زبان ها افتاد؛خبر ورزشی.
خبر ورزشی با سردبیری مرحوم ناصر احمدپور با دو راهبرد آمد: ۱-اخبار کوتاه باشد ۲- اخبار جنجالی باشد.
او حتی در اقدامی حرفه ای به خبرنگارانی که خبرشان تیتر یک می شد پاداش ویژه می داد.
خبر ورزشی با قدرت آمد و ابرار ورزشی را کنار زد. حالا دیگر خبر ورزشی یکه تاز نشریات ورزشی بود و روی پیشخوان نمی ماند.
علاقمندان این روزنامه روزهای پنجشنبه را فراموش نمی کنند که چگونه با اشتیاق، روزنامه ۱۶ صفحه ای خبر ورزشیِ ویژه آخر هفته را می خریدند و می خواندند.
خبر ورزشی در اوج بود. کار خودش را می کرد و مخاطب خودش را داشت. جهان فوتبال آمد. نه این که توانست یقه خبر ورزشی را بگیرد و خاکش کند، نه، اما گردانندگان این روزنامه با شناخت از نقطه قوت خبر ورزشی -که ارایه اخبار کوتاه و جنجالی بود- روی این نقطه متمرکز نشدند و به تحلیل روی آوردند. جهان فوتبالی ها با این سیاق به حریفی قدرتمند برای خبر ورزشی تبدیل شدند.
تحلیل هایی با سبک و نوشتار متفاوت.حتی نوع صفحه آرایی جلد و داخلی هم متفاوت بود به نحوی که بعدا چند روزنامه دیگر عینا از روی دست جهان فوتبال کپی کردند.
در زمینه عکس ورزشی هم جهان فوتبال با مهدی عاقلی کارهای جدید و عکس های متفاوتی ارایه داد که تا آن زمان در مطبوعات ورزشی دیده نشده بود.
مثلا اگر همه روزنامه ها بعد از دربی، عکس تیم ها را همان عکس کلیشه ای ایستاده از جلو و هر تیم را به صورت جدا منتشر می کردند، جهان فوتبال عکسی از فاصله دورتر و از زاویه متفاوتی، منتشر می کرد که برای دوستداران دو آتشه فوتبال یک سبک جذاب و نو بود.
جهان فوتبال ابتدا با اردشیر لارودی و بعد با پژمان راهبر به یکی از روزنامه های خوب ورزشی کشور تبدیل شد اما افسوس که بعدها خاموش شد.
