کلاس نوشتِ دانشگاه(۱۰) شیرینی قدم نورسیده…

مهدی بذرافکن

دانشجویان درس دیپلماسی فرهنگی دانشگاه غدیر، دانشجویان خوش انرژی و فعالی هستند؛ این را قبلا هم نوشته ام.

با این که ساعت ۱۴ و ۳۰ تا ۱۶ به نوعی ساعت پس از کار و استراحت محسوب می شود اما معمولا از تعداد ۲۵ نفر ۲۰ نفر حاضرند و در کلاس هم همواره فعال و با انگیزه اند.

مثلا یکی از دانشجوها(خانم شریعتی) با وجود کسالتی که داشت اما هر طور بود تا اواسط کلاس خودش را رساند؛ این کار برایم ارزشمند بود.

امروز اولین ارایه های کلاس توسط دو نفر از دانشجویان انجام شد.

سهم هر کدام از آنها تقریبا ۲۰ صفحه از کتاب «دیپلماسی فرهنگی» است و هر هفته دو نفر به صورت کنفرانس مطالبشان را بیان می کنند.

نفرات اول همیشه مهم هستند و باید از اعتماد به نفس کافی برخوردار باشند.

خوشبختانه ارایه دو نفر اول(خانم محب نبا و خانم کمالی) به صورت خوبی انجام شد.

نکته جالب برای من همراهی دانشجویان بود. معمولا هنگام ارایه ها سایر دانشجویان چندان توجهی به دوستان و هم کلاسی های خود نمی کنند اما خوشبختانه اعضای کلاس دیپلماسی فرهنگی به نحو شایسته ای با درک احترام متقابل و احترام کامل به صورت تحسین آمیزی ضمن توجه به دوستان ارایه دهنده به خوبی با آنان همکاری و مشارکت می کنند.

یکی از نکات جالب این کلاس حضور دانشجوی فعال و پرسوالی است(خانم قائمی) که کنجکاوانه در زمینه های مختلف درسی سوال می کند؛از آن سوالاتِ آنیِ استاد گیرانداز! مثل همین جلسه و در زمان ارایه خانم محب نیا در بخشی که مربوط به هشت تعریف تایلور از فرهنگ بود او به ناگاه از من که در حال شنیدن ارایه بودم، و حواسم به تعریف های تایلور بود پرسید:«استاد ببخشید مردم شناسان آنگلوساکسن یعنی چی»؟!

این را البته جهت مزاح نوشتم اما واقعا چنین دانشجویان چالش برانگیزی نیاز هر کلاسِ دانشجویی هستند.

اما این کلاس بخش شیرین دیگری هم داشت آنجا که یکی از دانشجویان(آقای احمدی) با جعبه شیرینی وارد کلاس شد؛شیرینی که وقتی فهمیدیم مربوط به قدم نو رسیده اش است شیرین تر هم شد…