این تغییر برای بسیاری از ما که به این روال عادت داشتیم، دشوار و آزاردهنده است. در گذشته، با آمدن بهار، ساعت‌ها یک ساعت به جلو کشیده می‌شد تا از نور روز بیشتر استفاده کنیم و روزها طولانی‌تر به نظر برسند. اما حالا این اتفاق نمی‌افتد و حس ناهماهنگی عجیبی به وجود آمده است.
جالب اینجاست که فناوری هنوز به عادت قدیمی وفادار مانده؛ ساعت گوشی‌ها و لپ‌تاپ‌ها به‌صورت خودکار یک ساعت جلو می‌روند، اما ما در واقعیت یک ساعت عقب‌تر از آن‌ها هستیم! این ناهماهنگی گاهی باعث سردرگمی می‌شود، مثلاً وقتی قرار ملاقاتی تنظیم می‌کنیم یا می‌خواهیم با زمان جهانی هماهنگ باشیم. انگار بخشی از زندگی روزمره‌مان با تکنولوژی هم‌قدم نیست.
دلتنگی برای آن روال سابق گاهی به سراغم می‌آید. کاش دوباره ساعت‌ها به همان شیوه قدیم تنظیم شوند، بهار که می‌رسد یک ساعت جلو برویم و با طبیعت و نور روز هم‌راستا شویم.
این بازگشت هم حس نوستالژیک خوشایندی دارد، هم می‌تواند نظم و هماهنگی بیشتری به زندگی‌مان ببخشد.
شاید روزی تصمیم‌گیرندگان هم به این نتیجه برسند که این سنت قدیمی ارزش احیا شدن را دارد. تا آن روز، ما همچنان با ساعت‌هایمان در کشمکشی خاموش به سر می‌بریم، یک ساعت عقب‌تر از آنچه گوشی‌هایمان نشان می‌دهند!
